Afgelopen week werd ik op Twitter geblokkeerd omdat ik een vergelijking maakte, aangehaakt op een draadje die ging over de vraag of speciaal onderwijs in strijd was met de rechten van de mens.
Mijn draadje begon met het woord “Apartheid” en ik legde uit dat speciaal onderwijs er voor zorgt dat kinderen gescheiden worden van de reguliere samenleving: niet alleen door apart onderwijs, maar ook door aparte opvang, aparte sportclubjes, apart vervoer, etc. Apartheid is een Nederlands woord en nog steeds doordrenkt in onze samenleving: het is heel erg Nederlands om in hokjes te stoppen: segregatie: afzondering van een bevolkingsgroep uit de maatschappij. In dit geval niet uit racistische motief, maar op basis van handicap.
Ik maak me grote zorgen over mijn kind dat nu nog jong is, maar wie ik straks niet meer tegen kan houden als ook hij naar buiten wil. Als hij in een omgeving terecht komt waar men hem niet kent, die niet weet hoe ze met kinderen als hij om moeten gaan, maar vooral: waar hij niet heeft kunnen oefenen hoe om te gaan met die samenleving. Hij zit immers op een speciale school (niet in de wijk), kan niet naar een BSO in de buurt en moet aan de andere kant van de stad sporten bij een speciale voorziening. Prachtig dat het kan, maar het zorgt er wel voor dat hij in een gescheiden wereld leeft.
Ik vermoed dat degene die mij blokkeerde mijn draadje niet gelezen heeft en al afhaakte bij het woord.
Ik logde in met een ander account en plots kon ik zien dat ze mij van een preek had voorzien. Hoe durfde ik de vergelijking te maken? Daarbij een filmpje van het lied “Free Nelson Mandela”.
Nu wist ik dat het woord misschien niet in goede aarde zou vallen, maar blokkeren zonder om opheldering te vragen? Preken, zonder dat ik het kan lezen? Niet echt helpend om mij iets in te laten inzien, zeker niet voor een politica.
Ik schreef een reactie waarin ik aangaf dat het geenzins mijn bedoeling was te bagatelliseren. Dat ik niet claimde dat kwetsbare kinderen werden uitgemoord, verhongerd en in gevangenissen werden gegooid. Dat ook ik boeken over Nelson Mandela heb en koester. Dat ik geenzins de aandacht wil weghalen bij racisme. Overwoog excuses.
Ik plaatste het niet: want als iemand je blokkeert zonder in dialoog te gaan, dan is alles wat ik zeg toch aan dovemansoren gericht.
Waarom mag ik niet aanstippen dat er ook mensen zijn die gediscrimineerd worden op basis van handicap?
Waarom wordt er zelfs in het discriminatiedebat gediscrimineerd?
Ook vandaag weer een nieuwsbericht over #kansenongelijkheid die vooral ging over afkomst, kleur en armoede. Mag ik a.u.b. aangeven dat er nóg een groep is die stelselmatig wordt gediscrimineerd, zonder dat men mij beticht van het afleiden van aandacht voor een andere groep?
Ik richtte notabene Boze Ouders op omdat er al genoeg groepjes zijn waar autochtone, hoogopgeleide, witte ouders hun best doen aan te sluiten bij een poldermodel en ik me afvroeg hoe dat met de andere categorie ouders zat. Boze Ouders is voor álle ouders die ondersteuning nodig hebben bij het zoeken naar thuisnabij onderwijs en willen dat hun kinderen mee mogen doen met de maatschappij.
En ja, het is ‘de toon die de muziek maakt’, maar die toon is hard nodig.
Nederland kent minstens 15.000 thuiszitters en grote aantallen kinderen die ergens ver weg op een (vaak)niet passende school zitten.
Kinderen die overigens ook met regelmaat (gefixeerd) apart worden gezet i.h.k.v. ‘time out’.
Kinderen die dagelijks hebben te maken met vervoer wat niet op komt dagen of hen 3 uur per dag in een busje laat zitten waardoor ze geen enkele kans maken op een ‘zo’n normaal mogelijk leven’. Kwetsbare kinderen, met een handicap, neurodivers en ja, ook kinderen die opgroeien in armoede of een ‘andere’ achternaam hebben. Een beperking hebben discrimineert immers niet.
Het is niet beter dat kinderen worden afgezonderd. Het is niet beter dat kinderen apart moeten opgroeien. Alle goede bedoelingen en hard werkende speciaal onderwijs professionals ten spijt.
Het is onze taak om te zorgen dat gespecialiseerd onderwijs, zorg en voorzieningen terecht komt op de plek waar het kind opgroeit. Het is onze taak om te zorgen dat elk kind, welke afkomst, ras, geslacht, geloof, politieke gezindheid van ouders, financiële middelen, geaardheid, maar ook zeker welke beperking of handicap dan ook mee mag doen met de maatschappij.
Dát is pas kansengelijkheid: een inclusieve samenleving voor iedereen.
