Ze (b)lijkt de enige expert op het domein van leerlingenvervoer.
Carolien Aalders adviseert en traint medewerkers van gemeenten en adviseerde de Tweede Kamer over de aanpak van de leerlingenvervoerscrisis.

Hoe kan het een commercieel verdienmodel zoveel invloed heeft op zowel het beleid, als de uitvoering van een belangrijk hulpmiddel voor kwetsbare kinderen?

Vol trots presenteert een zakenpartner het boek, geschreven door Carolien Aalders, wat de wet over het leerlingenvervoer zou uitleggen en dat al die ouders van kwetsbare kinderen toch echt niet moeten denken dat leerlingenvervoer een recht is.

Over het boek ‘Basisboek Leerlingenvervoer’ schrijft zakenpartner van Carolien Aalders, Bram Chaudron van CBS Advies het volgende:

Eind 2020 is de nieuwe modelverordening bekostiging leerlingenvervoer door de VNG vrijgegeven. Samen met Carolien Aalders heb ik daar ook mijn bijdrage aan mogen leveren. Ons doel hierbij is geweest om de artikelen logischer te rangschikken en het qua taalgebruik wat duidelijker te formuleren. Wij zijn trots op het eindresultaat. Hopelijk zal dit, voor de gemeenten in Nederland, de basis vormen om een duidelijke lokale verordening tot stand te brengen.

Voor € 52,- is het boek te koop om medewerkers van gemeenten richtlijnen te geven “om tot de juiste toekenning van bekostiging te komen”. Daarbij kan men met een 2-daagse basiscursus Leerlingenvervoer (€ 849,00 excl. btw p.p) o.a. leren hoe ze het “moeilijke gesprek” moeten voeren met ouders en scholen.

Als het dan nog niet lukt om voldoende aanvragen af te wijzen, dan kan het beoordelen van al die aanvragen ook uitbesteed worden aan Aalders en haar team: het verdienmodel is van alle markten thuis.

Achtergrond: Onderwijs ver weg.

Door gebrek aan Passend Onderwijs op de reguliere school krijgen ouders eerst te horen dat hun kind niet thuisnabij mag opgroeien. Daarna volgt meestal een lang traject in het zoeken naar de meest passende school, waarbij de huidige school zich vaak al handelingsverlegen heeft verklaard en het kind meestal een zogenoemde thuiszitter is geworden. 
Speciaal onderwijs is niet vaak in de buurt er is vaak sprake van lange wachtlijsten.

Daar komt dus bij dat de gemeente aan het einde van de lange rit kan besluiten dat er géén recht is op leerlingenvervoer, omdat de beschikbare school bijvoorbeeld niet de dichtstbijzijnde is óf omdat men vindt dat het kind zelfstandig of onder begeleiding zou moeten kunnen reizen.

Dat ouders moeten werken om hun kinderen in de eerste levensbehoefte te voorzien doet er niet toe, net als het probleem dat gezinnen vaak ook andere jonge kinderen hebben die op dezelfde tijd op een andere school aanwezig moeten zijn. Een logistieke hel, maar de overheid gaat uit van de zelfredzaamheid van burgers en hun vermogen zich in tweeën te kunnen splitsen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat kinderen die door gebrek aan zelfredzaamheid niet op de reguliere school mochten blijven, wél zelfredzaam ver weg naar school moeten kunnen reizen.

Klachten door de leerlingenvervoerscrisis

Over ouders en hun kinderen zijn veel meningen. Maar ouders met een klacht over het leerlingenvervoer, omdat het kind bijvoorbeeld niet wordt opgehaald, verkeerd wordt afgezet of zelfs mishandeld door een chauffeur, kunnen nergens terecht. De vervoerder? De Gemeente?
Ze halen hun schouders op.

Vraag het een willekeurige inwoner van Nederland: Wat is leerlingenvervoer? De kans dat het antwoord is: “dat zijn die taxibusjes die kinderen naar school brengen”, is vrij groot. Dat is geen fout antwoord, maar het vervoer van kinderen in taxibusjes is slechts een onderdeel van het leerlingenvervoer. Het is een algemene gedachte dat kinderen, die in aanmerking komen voor bekostiging leerlingenvervoer, altijd worden vervoerd in een taxibusje. Als gevolg hiervan wordt het als een recht ervaren om een leerling met een taxibusje naar school en weer terug te laten vervoeren.

In werkelijkheid heeft de verordening tot doel het goedkoopst passende vervoer te bekostigen. Dit betekent dat kinderen die kunnen fietsen naar school, of met het openbaar vervoer kunnen reizen, niet in aanmerking komen voor een bekostiging van taxivervoer. De “Verordening Bekostiging Leerlingenvervoer” geeft hierbij de richtlijnen om tot de juiste toekenning van de bekostiging te komen.

Oplossingen

Niet voor burgers, maar wél veel ‘oplossingen’ voor gemeenten.

Zo is er een communicatietraining voor gemeentemedewerkers die wanhopige ouders te woord moeten staan (€ 550,00 excl. BTW p.p), maar ook workshops over ingewikkeldere juridische aspecten of een praktijkdag om de ‘lastige casussen te bespreken’ (€ 475,00 excl. BTW p.p.)

Kosten

In 2018 betaalde een gemeente € 3250,- per kind om De Reiskoffer uit te proberen, al waren de kosten voor het vervoer per taxi lager.  De kosten dekten o.a. de intake en projectcoordinatie, een OV-abonnement, maar ook licenties voor softwareondersteuning die ontwikkeld zijn door zakenpartners van Carolien (en die ook in de jaren erna per jaar betaald dienen te worden).

Bijzondere notitie is dat de gemeente voor voldoende vrijwilligers moet zorgen om het project te doen slagen.

Zodra Carolien middels haar cursussen de gemeentemedewerkers heeft voorzien van alle informatie betreffende aanbesteding, beoordeling van de aanvraag én communicatie, moet er nog wel nagedacht worden over de gezinnen die níet afgepoeierd konden worden.

Voor een deel van hen heeft Carolien een product ontwikkeld: ‘De Reiskoffer’.

De reiskoffer

Lars Nieuwenhoff en Carolien Aalders zitten aan tafel en tekenen het contract voor de exclusieve samenwerking tussen GoOV en Carolien Aalders Training & Advies's project 'De Reiskoffer'.

Dit programma is bedoelt voor kinderen met een beperking en zou hen helpen zelfstandig te reizen met het openbaar vervoer.  Ook de kinderen (u raadt het al) moeten hierbij een cursus volgen én de app GoOV is hierbij nodig. Bijzonder detail: de eerder genoemde zakenpartner Bram Chaudron is na een overname inmiddels directeur van GoOV geworden en zelf was Carolien ooit “uitvinder” van de voorloper “OV-maatje”.
Belangenverstrengeling?

Zelf heb ik door mijn werk in het doelgroepenvervoer de overtuiging gekregen dat veel ouders, waarvan hun kind een beperking heeft en voor het leerlingenvervoer wordt aangemeld, te makkelijk terug willen vallen op de inzet van een taxi om hun kind naar school te vervoeren.

Conclusie

Middelen maatschappelijke ondersteuning bedoelt voor een kwetsbare doelgroep belanden structureel in de zak van commerciële zakenmensen in plaats van dat het geïnvesteerd wordt in het daadwerkelijk vervoeren van deze kinderen.

Het klinkt zo mooi: een kind met een beperking zelfstandig leren reizen. Als Boze Ouders moedigen wij dat natuurlijk aan, MITS ouders en/of kinderen hier zelf om vragen.

Hoe nu verder?

Een vleugje hoop schuilt in politieke partijen die het anders willen:

Tijd voor herstel

Nieuw Sociaal Contract wil een overheid die het publiek belang dient, haar taken goed uitvoert en leert van fouten. Die eerlijk is over dilemma’s en mensen meeneemt bij afwegingen. Die eerlijk toegeeft dat niet alles overal kan of tegelijk kan.

Een grondige renovatie is noodzakelijk: de overheid moet betere besluiten nemen, betere wetten maken, meer oog hebben voor de uitvoering en voor de gevolgen, en zorgen voor betere publieke dienstverlening. De menselijke maat en gezond verstand moeten terug in alle lagen van het bestuur.

Klik hier voor meer

Leave a Reply